Władysław Broniewski
współczesny polski poeta i tłumacz, urodził się 17.XII.1897r w Płocku,
zmarł 10.II.1962r w Warszawie. Wychowywany był w rodzinie o tradycjach
powstańczych. W 1906 roku rozpoczął naukę w gimnazjum płockim. Jako uczeń
redagował pismo szkolne “Młodzi idą”, na łamach którego publikował własne
utwory. W 1915r wstąpił do I Brygady Legionów, gdzie przybrał pseudonim “Orlik”.
W 1917r został internowany przez Niemców w Szczypiomie. W roku 1918 zdał
jako ekstern maturę, następnie służył w Wojsku Polskim do 1921, dochodząc do
stopnia kapitana. Studiował filozofię na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu
Warszawskiego. Działał w Związku Niezależnej Młodzieży Socjalistycznej.
Debiutował w 1923r na łamach dziennika “Robotnik” jako anonimowy poeta. W latach
1925 - 36 pełnił funkcjęsekretarza redakcji tygodnika “Wiadomości Literackie”,
od 1936 był redaktorem technicznym tygodnika “Czarno na białem”, równocześnie
współpracownikiem czasopism lewicowych. W 1925r ogłosił pierwszy tom poezji
“Wiatraki”. W 1939r w poszukiwaniu własnej jednostki wojskowej dotarł na wschód
i pozostał we Lwowie. W latach 1940 - 41 więziony był przez NKWD we Lwowie
i w Moskwie. Od 1941 służył jako żołnierz Armii Andersa. W 1942r wraz z armią
dostał się na Bliski Wschód. Od 1943r przebywał głównie w Jerozolimie, gdzie
współredagował dwutygodnik “W drodze”. Pod koniec 1945r. wrócił do kraju.
Początkowo zatrzymał się w Łodzi, następnie osiadł w Warszawie i tu
spędził ostatnie lata życia. Pochowany został na cmentarzu Powązkowskim. Po
krótkim okresie poszukiwań ideowo - artystycznych Broniewski ukształtował
poetykę, w której tradycje polskiej poezji romantycznej łączyły się z
umiarkowanym nowatorstwem. Nasycając swe wiersze treściami rewolucyjnymi i
patriotycznymi, poeta stworzył typ liryki o wielkiej sile oddziaływania
emocjonalnego, ukazującej w osobistym przeżyciu dążenia i nastroje
społeczeństwa. Nie należy jednak Broniewskiego traktować jako poetę
rewolucyjnego lub romantyka. Był to wspaniały poeta obdarzony niebywałą pasją,
umiejętnością poruszenia czytelnika i słuchacza. Mówił językiem prostym, a
zarazem patetycznym, posługiwał się emocjonalną, trafiającą do wszystkich
symboliką. Poza sferą społeczną Broniewski jawi się jako doskonały poeta
skamandrycki z silnym wyczuciem poetyckiej przyszłości. Taki był Broniewski, nie
inny - i taki wyziera z kart swojej twórczości, z tej wielkiej poetyckiej
autobiografii.